Ο κίνδυνος της αποπολιτικοποίησης

http://tsipis-checkmedia.blogspot.com/

Πρόσφατα σε έρευνα του ευρωβαρόμετρου που έγινε σε 28.218 άτομα σε 27 χώρες της ΕΕ , το 53% έχει πλήρη απάθεια και αδιαφορία για τις επικείμενες ευρωεκλογές . Το ποσοστό αυτό είναι επικίνδυνα μεγάλο . Σε συνδυασμό με το ότι σε ηλικίες από 18 έως 44 στις ευρωεκλογές του 2004 το ποσοστό αποχής έφτασε το 60% , τα δείγματα αποπολιτικοποίησης συνεχώς αυξάνονται . (Βήmagazino , 26/4/09)

Η αποπολιτικοποίηση στις σύγχρονες κοινωνίες είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούν να διαπράξουν τα άτομα που τις απαρτίζουν και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο όπλο των σημερινών κυβερνήσεων . Πρέπει να καταλάβουμε καλά πως ο στόχος της εξουσίας στις “σύγχρονες δημοκρατίες” είναι ακριβώς αυτός : να απομακρύνει όσο το δυνατό περισσότερους πολίτες από την κάλπη με στόχο να κάνει δυσδιάκριτη την προσπάθεια πού καταβάλλεται από μέρους της , προκειμένου να μειώσει την ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά Η πραγματική συμμετοχή σημαίνει ενασχόληση με τα κοινά , με απόκτηση γνώμης που προϋποθέτει γνώση . Γνώση ουσιαστική , πάνω σε πολιτικές πρακτικές και σε ιδεολογίες που καλύπτονται πίσω από υποσχέσεις και προσωρινές παροχές . Αυτός είναι και ο λόγος που οι πολιτικοί απαξιώνουν οι ίδιοι το “επάγγελμά” τους , προκειμένου να απομακρύνουν την κοινωνία από τον ουσιαστικό προβληματισμό .

Το target group των εξουσιαστών είναι οι νεαρές ηλικίες μέσα από τις οποίες μπορεί να αναπαραχθεί η δεδομένη κατάσταση . Καταφέρνοντας να αποπολιτικοποιήσεις το μέλλον βάζεις μία πολύ σοβαρή υποθήκη για την ασταμάτητη διαιώνιση και συντήρηση του διαδικαστικού καθεστώτος που από συνήθεια και μόνο αποκαλείται από τους ίδιους δημοκρατία . Σημαντικό μέσο για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι η παντελής απουσία πολιτικής γνώσης από όλα τα επίπεδα της παιδείας . Πουθενά και σε καμία τάξη δεν παρέχεται ουσιαστική πολιτική γνώση που να έχει ως στόχο , ο μελλοντικός “πολίτης” να μάθει να κυβερνά και να κυβερνιέται , όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης που τόσο πολύ επικαλούνται .

Η συνειδητή αποχή από τις εκλογές αποτελεί “θέση” απέναντι στο πολιτικό σύστημα . Φυσικά δεν συζητάω για όσους απέχουν επειδή απλά αδιαφορούν . Η “θέση” για να μπορέσει να μεταφραστεί σε “ψήφο” θα πρέπει η πολιτεία να ορίσει ένα ποσοστό αποχής που πάνω από το οποίο οι εκλογές θα θεωρούνται άκυρες . Μόνον έτσι μπορούν να εκφραστούν όσοι δεν ψηφίζουν εξαιτίας του ότι δεν “αντιπροσωπεύονται” από κανένα κόμμα . Κάτι τέτοιο φυσικά και είναι αδύνατο να γίνει αποδεχτό από οποιοδήποτε κόμμα γιατί θα ανοίξει “το κουτί της Πανδώρας”. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν το ποσοστό των λευκών , των άκυρων και της αποχής έφτανε στο 30% και ταυτόχρονα το όριο για την ακυρότητα να ήταν 10% . Αυτό σε συνδυασμό με την απλή αναλογική , θα καθιστούσε την αυτοδυναμία ευτυχώς αδύνατη .

Οι κυβερνήσεις και γενικά οι μαχόμενοι για την εξουσία πολιτικοί εκλαμβάνουν την αποχή ως “συμφέρουσα αδιαφορία” σε αντίθεση με τους απέχοντες που πράττουν διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική , πάντα κατά συνείδηση . Το εκλογικό νομικό πλαίσιο είναι διαμορφωμένο με τέτοιο τρόπο που να επιτρέπει και να διαιωνίζει αυτήν την πρακτική , όντας μη αναστρέψιμο . Μία ματιά στις Αμερικάνικες εκλογές των τελευταίων χρόνων θα πείσει για το πώς καταφέρνουν να κυβερνούν οι λίγοι . Ο αριθμός των ουσιαστικά αποκλεισμένων από το πολιτικό γίγνεσθαι είναι πάρα πολύ μεγάλος .

Το πραγματικό ποσοστό της αποχής είναι πάντοτε πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έρχεται στην επιφάνεια , αφού δεν λαμβάνονται ως “αποχή” τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια . Θα πρέπει να σημειώσουμε πως το ποσοστό θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο αν προσθέσουμε όσους ψηφίζουν “αναγκαστικά” , μη έχοντας άλλη διέξοδο πέραν των δύο ή τριών κομμάτων που υπάρχουν . Οι έννοιες “Αριστερά” ή “Δεξιά” αμφισβητούνται πλέον ως μορφές κατάταξης πολιτικών ιδεολογιών , και πολλές φορές είναι αναντίστοιχες στις σημερινές εξελίξεις και καταστάσεις .

Η συνειδητή αποχή είναι από τον γράφοντα μία απόλυτα αποδεκτή πολιτική πρακτική. Εξαιτίας όμως του δυσδιάκριτου ως προς το “συνειδητό” μιας τέτοιας θέσης , θα πρέπει οι απέχοντες να κινηθούν προς την κατεύθυνση του να “νομιμοποιήσουν” την θέση τους μέσα στο πολιτικό σύστημα δημιουργώντας αρχικά κάτι σαν “κίνημα” . Όσο η στάση αυτή μένει χωρίς πολιτικό αντίκρισμα , αγγίζει τα όρια της αποπολιτικοποίησης παρασύροντας όσους νομίζουν πως η αποχή γίνεται μόνο όταν δεν έχουμε όρεξη να πάμε να ψηφίσουμε , ή γιατί δεν θέλουμε να διακόψουμε τον μεσημεριανό καφέ μας . Ακολουθώντας αυτήν την οδό θα επιτρέπουμε πάντοτε να κυβερνούν οι λίγοι νομιμοποιώντας έτσι την ήδη υπαρκτή ολιγαρχία τους .

 

Θα δούμε….

“Αλλαγή Καθεστώτος ;”

http://tsipis-checkmedia.blogspot.com/

Κοίταξα στο “Βήμα” χθες 18/4/09 τις καινούργιες στατιστικές που αφορούν στην κυβέρνηση και στην κοινωνία γενικότερα . Δεν ήξερα αν πρέπει να βάλω τα γέλια ή τελικά να πιστέψω αυτά που γράφουν τα “φιλαράκια” του Πρετεντέρη αλλά και ο ίδιος . Αυτό που κατά βάση ζητά είναι αλλαγή καθεστώτος . Απογοητευμένη η κοινωνία από τους δημοκρατικούς θεσμούς , από τους πολιτικούς , τα κόμματα , κλπ. Ζητά , η κοινωνία λέει , να “καταφύγουμε στη λύση ενός ισχυρού ηγέτη που δεν θα ταλαιπωρείται από τους παραθυρόβιους της βουλής” .

Δύο ερωτήματα θα θέσω στον κύριο Πρετεντέρη :

α. Ποια θα είναι η διαφορά του καθεστώτος του “ηγέτη” από την προσωποπαγή και στην καλύτερη περίπτωση , ολιγαρχική λειτουργία των σημερινών κομμάτων ;

β. Μήπως θα ήταν καλύτερο να μας εξηγήσει πρώτα ο ίδιος γιατί καλεί συνεχώς τους ίδιους “παραθυρόβιους” στην εκπομπή του , αφού στην πραγματικότητα δεν προσφέρουν επί της ουσίας τίποτε στην δημοκρατία για την οποία τόσο πολύ κόπτεται ;

Καλό θα ήταν αντί να παροτρύνει τον κόσμο να αλλάξει το καθεστώς βάζοντας έναν “ηγέτη” στη θέση της κυβέρνησης , να προσπαθήσει να πείσει τους πολίτες πως το καλύτερο θα ήταν να απαιτήσουν την μεγαλύτερη συμμετοχή τους στα κοινά και να ενδιαφέρονται κυρίως γι’ αυτό , με στόχο την άμεση δημοκρατία που είναι και η πραγματική δημοκρατία . Φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει γιατί εκτός του ότι δεν το θέλει ο ίδιος αφού θα χάσει τα προνόμια που έχει , δεν του το επιτρέπει και ο προϊστάμενός του . Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα , είναι να περιμένουμε κάποιο από τα επόμενα κείμενά του , στο οποίο θα μας υποδεικνύει  και τον ηγέτη που πρέπει να ψηφήσουμε .

Θα δούμε………

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

 Όποιος διάβασε στις 14-4-09 την "Ελευθεροτυπία" και ειδικά το κομμάτι που έχει την Le Monde ή αυτό με τους New York Times θα είδε δύο πολύ σημαντικά ρεπορτάζ που δεν αναφέρθηκαν σε κανένα βραδινό δελτίο ειδήσεων αλλά ούτε υπήρχαν σε κάποια άλλη εφημερίδα από αυτές που αγόρασα , και πήρα συνολικά τέσσερις . Το πρώτο ρεπορτάζ που αφορά στην Le monde έχει τίτλο "Νέα πεδία μάχης με οδό και αριθμό" και αναφέρεται στην εκπαίδευση Γάλλων στρατιωτών για μάχες μέσα σε πόλεις . Τα τρία τέταρτα των πολέμων αυτή τη στιγμή διεξάγονται μέσα σε πόλεις έτσι κι αλλιώς . Βυρηττός , Γάζα , Μογκαντίσου , Καμπούλ κλπ . Από το 2005 υπάρχει εντολή σε δύο μονάδες κρούσης του Γαλλικού στρατού να "ενισχύσουν την εμπλοκή τους σε αστικές ζώνες , όποια και αν είναι η ένταση των εχθροπραξιών , διεξάγοντας ταυτόχρονα ανθρωπιστικές αποστολές προς όφελος του άμαχου πληθυσμού και απέναντι σε έναν αντίπαλο του οποίου ο οπλισμός και οι τρόποι δράσης συνεχώς εξελίσσονται". Παρόμοια εκπαίδευση κάνουν και τα Αμερικανικά στρατεύματα . Η προσπάθεια αυτή έχει στόχο να εξοικειωθούν οι στρατιώτες με πολεμικές επιχειρήσεις μέσα σε πόλεις .

Τα δημογραφικά δεδομένα είναι αυτά επάνω στα οποία στηρίζεται η θεωρία του πολέμου σε κατοικημένες περιοχές :
1. Περισσότερες από ογδόντα πόλεις έχουν πληθυσμό πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους.
2. Είκοσι έξι πόλεις ξεπερνούν σε πληθυσμό τα επτά εκατομμύρια .
3. Το 2025 τα 2/3 του πλανήτη θα ζουν σε πόλεις ενώ το ποσοστό θα φτάσει το 85% το 2050. (τα στοιχεία παραθέτονται στην εφημερίδα).

Το ρεπορτάζ των NY Times μας λέει για την προσπάθεια των Αμερικανών να εντάξουν στο στρατό τους όσο το δυνατόν περισσότερους μετανάστες . Μέχρι πρότινος στο Αμερικανικό στρατό είχαν δικαίωμα κατάταξης μόνο οι Αμερικανοί πολίτες . Από το Φεβρουάριο έχει ξεκινήσει ένα πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο επιτρέπεται να καταταγούν και μετανάστες που βρίσκονται νόμιμα στις ΗΠΑ . Φυσικά σε πρώτη φάση δεν παίρνουν οποιονδήποτε αλλά αυτούς που είναι μορφωμένοι και με ...μεταπτυχιακά τουλάχιστον . Οι στρατηγοί τώρα , λένε πως η πολυπολιτισμικότητα θα δυναμώσει τον Αμερικανικό στρατό . Σίγουρα !!

Αν αποδεχθούμε τα δημογραφικά στοιχεία , φτάνουμε εύκολα στο συμπέρασμα πως όσο αυξάνεται ο πληθυσμός μιας πόλης , τόσο αυξάνονται και οι κοινωνικά αποκλεισμένοι , καθώς και αυτοί που ζουν μέσα στην ανέχεια και στη φτώχεια . Ανάμεσα στους αποκλεισμένους , μεγάλο ποσοστό είναι οι μετανάστες . Είναι επίσης γνωστό πως οι περισσότερες κινητοποιήσεις ξεκινούν από “αυτές” τις ομάδες ανθρώπων . Π.χ. στη Γαλλία πριν μερικά χρόνια τα προάστια πήραν φωτιά από την “εξέγερση” των εκεί κατοίκων , περιοχές κατά βάση υποβαθμισμένες , στις οποίες κατοικούν κυρίως μετανάστες αλλά όχι μόνο .

Με την παγκόσμια κρίση να βρίσκεται στην αρχή της , από τα όσα μπορώ να καταλάβω , και τα αντικοινωνικά και αντιεργατικά μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνώντες παγκοσμίως , μοιάζει βέβαιο πως κάποια στιγμή μια εργατική διαδήλωση θα εξελιχθεί σε ένα γενικό αντιεξουσιαστικό ξέσπασμα των ανθρώπων εναντίον των κυβερνώντων και του “βίου” (με την έννοια του Φουκώ) που τους υποχρεώνουν να διάγουν . Κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τους εξουσιαστές , πράγμα που φυσικά γνωρίζουν .

Διαβάζοντας προσεκτικότερα τα παραπάνω κόκκινα γράμματα , βλέπουμε πως η εντολή είναι να ενισχυθεί η εμπλοκή , “όποια και αν είναι η ένταση των εχθροπραξιών”. Αυτό το “όποια” στην πραγματικότητα σημαίνει “όποτε χρειασθεί” και αυτό θα το κρίνει αυτός που διαχειρίζεται το στρατό . Με δεδομένη τη στράτευση μιας μερίδας μεταναστών που έχουν μεγαλύτερο πολιτισμικό και συμβολικό κεφάλαιο από τους “άλλους” σχηματίζεται εκτός των άλλων ,  ένα εξαιρετικά σημαντικό δίκτυο πληροφοριών  που μπορεί να ελέγξει εκ των έσω και να προλάβει οποιαδήποτε κινητοποίηση ή να την καταστείλει εν τη γενέσει της.

Το ιστορικό πέρασμα των κοινωνικών μορφών από την “πειθαρχική κοινωνία” στην “κοινωνία του ελέγχου” , θεωρώ πως αρχίζει να μπαίνει σε έναν “τρίτο δρόμο” , αυτόν της “κοινωνίας της  καταστολής” . Ο κοινωνικός αποκλεισμός εκ των πραγμάτων , αφορά συνεχώς και μεγαλύτερο ποσοστό πληθυσμού άρα μεγαλύτερο απόλυτο αριθμό με βάση τα δημογραφικά στοιχεία . Ο μεγάλος αριθμός των “ξένων” που δημιουργεί η ίδια η κοινωνία , δεν μπορεί πλέον να ελεγχθεί και το αντιεξουσιαστικό ξέσπασμα θα μετατραπεί σε εξέγερση (χωρίς εισαγωγικά). Σε μία τέτοια περίπτωση , διόλου απίθανη , το κράτος μπορεί να επικαλεσθεί το “jus ad bellum” (δικαίωμα διεξαγωγής πολέμου) , με το πρόσχημα ότι κινδυνεύει η πολιτική του ανεξαρτησία αφού τέτοιες κινητοποιήσεις χρεώνονται συνήθως σε αντιεξουσιαστές ,αναρχικούς ή αριστερούς . Φυσικά και θα υπάρξει ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που θα συμφωνήσει με κάτι τέτοιο , αρκετά μεγαλύτερος από ότι φαντάζεται κάποιος . Ένας τέτοιος πόλεμος παρουσιάζεται πάντα ως “δίκαιος” από την κυβέρνηση αλλά και από τα ΜΜΕ . Αποθεώνεται ως ηθικό εργαλείο και ταυτόχρονα ανάγεται σε τετριμμένη πρακτική . Μην ξεχνάμε πως στα γεγονότα του Δεκεμβρίου , υπήρξαν πολλοί καλοθελητές που ζητούσαν το στρατό στο δρόμο και η συζήτηση για κάτι τέτοιο στα ΜΜΕ δεν ήταν ασήμαντη . Τέτοιοι καλοθελητές έχουν την υποστήριξη πολιτών ,   που εκλαμβάνουν το χαρακτήρα μιας τέτοιας πράξης ως απλή αστυνόμευση , νομιμοποιώντας την εξουσία θεωρώντας πως επιτελεί το καθήκον της απέναντι στη “δημοκρατία”.  Αυτοί άλλωστε θα αποτελέσουν τον άμαχο πληθυσμό

Το παράδειγμα της Ταϋλάνδης απ’ όπου και η φωτογραφία της “Καθημερινής” , μας λέει πως οι άνθρωποι χάνουν συνεχώς το δικαίωμα της γνώμης τους . Ταυτόχρονα όμως, μας λέει πως η δημοκρατία χάνει σιγά-σιγά το “διαδικαστικό” της ύφος εξαιτίας του ότι οι “άνθρωποι” αρχίζουν να μεταλλάσσονται σε πολίτες . 

  Θα δούμε ………………………...