Ο κίνδυνος της αποπολιτικοποίησης

http://tsipis-checkmedia.blogspot.com/

Πρόσφατα σε έρευνα του ευρωβαρόμετρου που έγινε σε 28.218 άτομα σε 27 χώρες της ΕΕ , το 53% έχει πλήρη απάθεια και αδιαφορία για τις επικείμενες ευρωεκλογές . Το ποσοστό αυτό είναι επικίνδυνα μεγάλο . Σε συνδυασμό με το ότι σε ηλικίες από 18 έως 44 στις ευρωεκλογές του 2004 το ποσοστό αποχής έφτασε το 60% , τα δείγματα αποπολιτικοποίησης συνεχώς αυξάνονται . (Βήmagazino , 26/4/09)

Η αποπολιτικοποίηση στις σύγχρονες κοινωνίες είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούν να διαπράξουν τα άτομα που τις απαρτίζουν και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο όπλο των σημερινών κυβερνήσεων . Πρέπει να καταλάβουμε καλά πως ο στόχος της εξουσίας στις “σύγχρονες δημοκρατίες” είναι ακριβώς αυτός : να απομακρύνει όσο το δυνατό περισσότερους πολίτες από την κάλπη με στόχο να κάνει δυσδιάκριτη την προσπάθεια πού καταβάλλεται από μέρους της , προκειμένου να μειώσει την ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά Η πραγματική συμμετοχή σημαίνει ενασχόληση με τα κοινά , με απόκτηση γνώμης που προϋποθέτει γνώση . Γνώση ουσιαστική , πάνω σε πολιτικές πρακτικές και σε ιδεολογίες που καλύπτονται πίσω από υποσχέσεις και προσωρινές παροχές . Αυτός είναι και ο λόγος που οι πολιτικοί απαξιώνουν οι ίδιοι το “επάγγελμά” τους , προκειμένου να απομακρύνουν την κοινωνία από τον ουσιαστικό προβληματισμό .

Το target group των εξουσιαστών είναι οι νεαρές ηλικίες μέσα από τις οποίες μπορεί να αναπαραχθεί η δεδομένη κατάσταση . Καταφέρνοντας να αποπολιτικοποιήσεις το μέλλον βάζεις μία πολύ σοβαρή υποθήκη για την ασταμάτητη διαιώνιση και συντήρηση του διαδικαστικού καθεστώτος που από συνήθεια και μόνο αποκαλείται από τους ίδιους δημοκρατία . Σημαντικό μέσο για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι η παντελής απουσία πολιτικής γνώσης από όλα τα επίπεδα της παιδείας . Πουθενά και σε καμία τάξη δεν παρέχεται ουσιαστική πολιτική γνώση που να έχει ως στόχο , ο μελλοντικός “πολίτης” να μάθει να κυβερνά και να κυβερνιέται , όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης που τόσο πολύ επικαλούνται .

Η συνειδητή αποχή από τις εκλογές αποτελεί “θέση” απέναντι στο πολιτικό σύστημα . Φυσικά δεν συζητάω για όσους απέχουν επειδή απλά αδιαφορούν . Η “θέση” για να μπορέσει να μεταφραστεί σε “ψήφο” θα πρέπει η πολιτεία να ορίσει ένα ποσοστό αποχής που πάνω από το οποίο οι εκλογές θα θεωρούνται άκυρες . Μόνον έτσι μπορούν να εκφραστούν όσοι δεν ψηφίζουν εξαιτίας του ότι δεν “αντιπροσωπεύονται” από κανένα κόμμα . Κάτι τέτοιο φυσικά και είναι αδύνατο να γίνει αποδεχτό από οποιοδήποτε κόμμα γιατί θα ανοίξει “το κουτί της Πανδώρας”. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν το ποσοστό των λευκών , των άκυρων και της αποχής έφτανε στο 30% και ταυτόχρονα το όριο για την ακυρότητα να ήταν 10% . Αυτό σε συνδυασμό με την απλή αναλογική , θα καθιστούσε την αυτοδυναμία ευτυχώς αδύνατη .

Οι κυβερνήσεις και γενικά οι μαχόμενοι για την εξουσία πολιτικοί εκλαμβάνουν την αποχή ως “συμφέρουσα αδιαφορία” σε αντίθεση με τους απέχοντες που πράττουν διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική , πάντα κατά συνείδηση . Το εκλογικό νομικό πλαίσιο είναι διαμορφωμένο με τέτοιο τρόπο που να επιτρέπει και να διαιωνίζει αυτήν την πρακτική , όντας μη αναστρέψιμο . Μία ματιά στις Αμερικάνικες εκλογές των τελευταίων χρόνων θα πείσει για το πώς καταφέρνουν να κυβερνούν οι λίγοι . Ο αριθμός των ουσιαστικά αποκλεισμένων από το πολιτικό γίγνεσθαι είναι πάρα πολύ μεγάλος .

Το πραγματικό ποσοστό της αποχής είναι πάντοτε πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έρχεται στην επιφάνεια , αφού δεν λαμβάνονται ως “αποχή” τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια . Θα πρέπει να σημειώσουμε πως το ποσοστό θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο αν προσθέσουμε όσους ψηφίζουν “αναγκαστικά” , μη έχοντας άλλη διέξοδο πέραν των δύο ή τριών κομμάτων που υπάρχουν . Οι έννοιες “Αριστερά” ή “Δεξιά” αμφισβητούνται πλέον ως μορφές κατάταξης πολιτικών ιδεολογιών , και πολλές φορές είναι αναντίστοιχες στις σημερινές εξελίξεις και καταστάσεις .

Η συνειδητή αποχή είναι από τον γράφοντα μία απόλυτα αποδεκτή πολιτική πρακτική. Εξαιτίας όμως του δυσδιάκριτου ως προς το “συνειδητό” μιας τέτοιας θέσης , θα πρέπει οι απέχοντες να κινηθούν προς την κατεύθυνση του να “νομιμοποιήσουν” την θέση τους μέσα στο πολιτικό σύστημα δημιουργώντας αρχικά κάτι σαν “κίνημα” . Όσο η στάση αυτή μένει χωρίς πολιτικό αντίκρισμα , αγγίζει τα όρια της αποπολιτικοποίησης παρασύροντας όσους νομίζουν πως η αποχή γίνεται μόνο όταν δεν έχουμε όρεξη να πάμε να ψηφίσουμε , ή γιατί δεν θέλουμε να διακόψουμε τον μεσημεριανό καφέ μας . Ακολουθώντας αυτήν την οδό θα επιτρέπουμε πάντοτε να κυβερνούν οι λίγοι νομιμοποιώντας έτσι την ήδη υπαρκτή ολιγαρχία τους .

 

Θα δούμε….